آینه دلش گرفته است
چون غروبها مدام
دیده با خودم چه کرده ام
شیشه ها مکدرند
که چرا همیشه در هوای آن نگاه
به تمام چهره های دود پیله کرده ام
صندلی شکسته
بس که زیر پای من نشسته
تا به آن خیال ها سفر کنم
میز هم از این که بار روزگار کاغذین من به دوش اوست
زیر این لحاف سربی بزرگ -شهر-
روح روستایی ام به خواب رفته است
دیدن و شنیدن جهان بس است
خسته ام!
حرف این و آن بس است
کاش می شد این مجال دردناک را مختصر کنم
روز های خوب چشم من
پا به پای جویبارهای کودکی آب رفته است
+ نوشته شده در سه شنبه بیست و پنجم آبان ۱۳۸۹ساعت 14:1 علی محمد مودب
|
