عاشقانه های پسر نوح   

فرقی میان ماه و پرنده نیست

میان خورشید و ما

در مدار‌های مختلفی پرواز می‌کنیم

از سیبری به استوا،از زمین به ماه

از منظومه‌ی شمسی به کهکشان‌هایی

که به کهکشان‌هایی دیگر پرواز می‌کنند

خورشید از مشرق به مغرب پرواز می‌کند

پرندگان از شرق به غرب

و قلب من از نق‌نق‌های مداوم

به قله‌های ساکت عشق

از آغوش تو که از خواب می‌پرم

بر صندلی اتوبوس،‌بال‌هایم را می‌بندم

یا بر پله‌ی برقی مترو

ماشین‌ها در ترافیک بال‌بال می‌زنند

پرواز می‌کند قطار در زیر خاک

هم‌چنان که قلب من در تاریکی وجودم

پر می‌کشد به سوی مژگان تو

فرقی میان ماه ‌و پرنده نیست

میان خورشید و ما

اگرچه چراغ ها و کلید ها روشن‌مان می‌کنند

کسی چه می‌داند میان این‌همه دود

حتی تهران شاید سیمرغی باشد

زمین‌خورده و خسته

1-

راه افتاده بودیم

گمان می‌کردیم عاشق هستیم

اما تو ریگی به کفش داشتی

دنیا

ریگی بود در کفش تو

2-

در باغ

زیر درخت

عاشق که می‌شدیم

دو پرنده بر درخت عاشق می‌شدند

افسوس!

ما دو پرنده نبودیم

برای علی داودی

عذر می خوهم دوستان 

نمی توانم تعارف کنم

دنیای من کوچک است

در جهان من دو گل سرخ جا نمی شوند

دو گلدان

دو کوچه

دو خانه

دو پنجره

هر لحظه همانی هستم که هستم

 جهانی در شرف زاده شدن

ذره ای در آستانه ی خورشید 

یا دانه ی تسبیح شب-نمایی

گمشده در سیاهچاله ی هستی

نمی توانم در یک لحظه از دو پنجره تماشا کنم

پشت پنجره ی خودم، پنجره های بسته را می بینم

و دهان های باز را

حتی فریادها را در سکوت می شنوم

کسی در انتظار کسی نیست

کسی کسی را صدا نمی زند

کسی به کسی نگاه نمی کند

کسی به کسی گوش نمی دهد

کسی عاشق کسی نیست

حتی خود من

 یادم رفته چهره ی زنی که  خودش را می جست

در دالان های نهانم

و تا به مردی چهارشانه و اخمو تنه زد

به برف بازی های کودکی اش گریخت

خبرنگارها سوال خودشان را می پرسند و جواب مرا نمی خواهند

جهان من کوچک است

چرا که همیشه دلتنگ یک نفر هستم

همیشه هفتاد و دو ملت محاصره ام کرده اند

و هفتاد و دو تن نگاهم می کنند

نمی توانم هفت نفر باشم

شش نفر

یا حتی دو نفر

 می توانم به چند سایت سر بزنم 

اما نمی توانم برای دو نفر پیامک بفرستم

و مدتهاست که دیگر حتی برای کودکان خسته در مترو 

شکلک در نمی آورم 

هر کسی در گور خودش می خوابد

در گور خودش بیدار می شود

در گور خودش زندگی می کند

تنها می توانم یکی باشم

تنهای تنها تنها

 ایستاده در ابتدای گورستان

 چرا که جهان من کوچک است

به اندازه ی قبری 

آیینه ای قدی که مرا از یاد خواهد برد

                           براي شهيد محمّد‌علي بردبار و آواز‌هاي چوپاني‌اش

سقراط نيستي

           كه شوكران نوشيده باشي

                   در محاصرة آتنيان معذّب

امير‌كبير نيستي

          كه دست شسته باشي از زندگي

          وقتي مي‌لرزد دستان قاتل

                   با آب خونين حوض فين

                             و ناصر‌الدّين شاه

                             سبيلش را مي‌جود

                                      در خواب

حلّاج نيستي

كه اناالحق گفته باشي بر سر دار

نه شمسي، نه عين‌القضات

          تو مثل خودت هستي، محمّد‌علي!

احتمالاً گلوله‌اي خورده‌اي

          و ناله‌اي كشيده‌اي

                   ناله‌هايي

یا در كسري از ثانيه

          با چند همسنگرت

                   خاكستر شده‌اي

تو مثل خودت هستي، محمدعلي!

                   چوپاني ساده دل

                   كه هميشه زير دندان‌هايت داري

                             مزة برف كوه‌هاي تربت جام را

ولو كه كاسة سرت

          مانده باشد سال‌ها

          روي خاك گرم خوزستان

يكي هستي از همين استخوان‌هايي

                   كه هر روز مي‌آورند

                             كه مي‌نامند شهيد گمنام

                                      كه هيچ كدام شان هم نيستي

تو مثل خدا هستي، محمّد‌علي!

          اين را فرزندت خوب مي‌فهمد

تو رفتي

          باقرِ بي‌بي زهرا رفت

          حسينِ عمو رفت

          حسنِ عمو رفت

                   امّا هيچ اتفّاق مهمّي نيفتاد

تنها بعضي از دختران ده

                   گيسو‌هايشان را

                             دور از چشم‌ شويشان

                                      سپيد كردند

تنها مادرت

          بعضي شب‌ها

                   گريه كرد

                             و حرف زد

                             با قاب عكس‌ات

                             در گوشة خانه

                             كه قبري نداشتي

دايي هر شب قرص‌هايش را خورد

                   و هذيان‌هايش را گفت

فقط اگر بودي

                   تشنه نمي‌مرد شايد

شايد اگر بودي

          يك غروب كه برمي‌گشتي

                   با بار علف براي گوساله‌ها

مهمان تهراني تو مي‌شدم من

                   كه با سادگي روستايي‌ات

                   احوال جناح‌هاي سياسي پايتخت را

                                                از من سؤال كني

صغري چاي بريزد

تو بگويي

          كه در تلويزيون ديده‌اي‌ام

          كه شعر مي‌خوانده‌ام

                   و مغرورانه به همسرت نگاه كني

به ياد تو نبودم

                   وقتي در پارك‌هاي تهران

                             شعر مي‌خواندم براي دختران

به ياد تو نبودم

          وقتي در هتل آزادي

                   ملخ دريايي مي‌خوردم

                             با شاعران عرب

                             و از آرمان قدس حرف مي‌زدند

به ياد تو نبودم

          در اتوبوس‌هاي جمالزاده ـ تجريش

                   وقتي نيازمندي‌هاي روزنامه‌ها را

                                                مرور مي‌‌كردم

حتّي گاهي

          مادرت

                   از ياد مي‌برد تو را

                   در صف‌هاي شلوغ نانوايي‌هاي گلشهر

مي‌بيني

          بعد از تو هيچ اتّفاق مهمّي نيفتاد

          داريم همان‌جور زندگي مي‌كنيم

                   دارند همين‌جور مي‌ميرند!

به نیکی یا دشنام

کسی نام ما را نخواهد برد

در این کوهستان بخیل

که فکر پرواز را

به صخره می شکند و به سیل می روبد

نعره ای برآور ای دوست

در این آخرین دم

تا دست کم به اندازه ی پژواکی

خود را ادامه داده باشیم

کودکی که بازی می کند 

گاهی گم می شود

اما کودکی که گم می شود 

هیچگاه بازی نمی کند

ترجمه هندی این شعر:

http://irafta.com/showtext.aspx?id=12239

چه كودن و معصوم              

     ازگورواره‌ها

             بدر آمديم و گريستيم

                       بي دعوت و پرسش

و آنگاه خواب بردمان 

       در برزخ پستان و پستانك

               تا رستاخيز دندان‌ها و طمع‌ها

▀

هنوز همانم

كه دو دستي چسبيده به جانم

            و مي‌مكد طراوتم را

                              جنيني دانا

                                    كه نمي‌دانم

                                                كي به دنيا مي‌آيد

▀

مي‌پرورمش

   چون كودكي بهانه‌گير

        كه شبانگاهان در اندرونم مي‌گريد

                        ومن صداي مادرم را ندارم

                         و من انگشتان خواهرم را ندارم

▀

عقب مي‌روم در سكون

                 و جلو مي‌آيد

                       و پر مي‌كند اعضايم را

                          نم نمك كه پوك مي‌شوند استخوان‌ها

كي مي‌رسم به مادري

       كه وجودش را

                  جنيني چون اندوهي

                                  سرشار كرده است ؟

   كي با جنينم يكي مي‌شوم ؟

عاشق يا ظالم

                اين‌بار از كدام زهدان

                                         بر خواهم آمد ؟

جهان تنگي كوچك است

        از دريا كه سخن مي‌گويي

و كلمه‌هاي من

               شناكنان

                    به دهان تو مي‌شتابند

نيوتن

      به عكس‌العملي مناسب مي‌انديشد

                       ماهي‌ها جا عوض مي‌كنند

نيوتن

     با گچ مي‌كوبد به پيشاني‌ام

همه‌ي سيب‌هاي جهان را

                         برسرم تكانده‌اي

دارم نم‌نمك مي‌فهمم

                                جاذبه يعني چه؟

گوشي را مي‌گذاري

سيب را برمي‌دارم

ماهي‌ها

        همچنان در سيم‌ها شنا مي‌كنند

از مجموعه عاشقانه های پسر نوح

1-

در باغ

زیر درخت

عاشق که می‌شدیم

دو پرنده بر درخت عاشق می‌شدند

افسوس!

ما دو پرنده نبودیم

2-

راه افتاده بودیم

گمان می‌کردیم عاشق هستیم

اما تو ریگی به کفش داشتی

دنیا

ریگی بود در کفش تو

اشکال از من است

اشکال از من است

که از در آمدم

به دیدن شما

که محو چهره‌های پنجره هستید.

چهره‌هایی محو

 که در خواب

و در بیداری

می‌آیند، می‌آیند، می‌آیند

آن‌قدر که چهره شما هم محو شود

وقتی شما فکر می‌کنید

که چقدر چهره محو به شما می‌آید!

به زخم های تو که می رسم

رنگ واژه ها می پرد

و شعر سپید می شود

این جا تهران است بیمارستان ساسان!

صدای تو را نمی شنوم

صدای تو را نوارهای قلب

صدای تو را کپسول های اکسیژن

خفه کرده اند

فقط هر از گاهی

سرفه

چنگی می زند و می گریزد

و چون جیب بری گریبان قنوتت را می آشوبد

این جا تهران است 1380

خبری از غلغله چلچله ها و خمپاره ها نیست

اما هنوز ترکش می ریزد

از  آواز پرستویی منور

که بال هاش آشفته باران اند هنوز

مردی در کربلای تنهایی اش مثله می شود

و زینبی شش ساله بر بالینش خطبه می خواند

" چقد خوشگلی بابا

چقدر نازی بابا

لپات چه نازه بابا"

خون خشکش می زند

نفس وامی ماند

خون، سرفه ، سرطان

برق آزیر آمبولانس

و چشمهای بارانی زینب

و چشمهای بارانی زینب

کاروان باران به راه می افتد

مردم چترهایشان را باز می کنند

و برف شادی سرگرمشان می کند

مردم چترهایشان را باز می کنند

و پشت پنجره های بسته کوفه

موسیقی "باران عشق"

گوش کوزه های خالی را از خیال دریا پر می کند

اینجا تهران است 1380

خبر خاصی نیست

فقط کودکی هشت ساله

که تیله های روشن چشمانت را برداشته است

هنوز در پیاده روها سربه سرت می گذارد

چوب می گذارد لای چرخ صندلی ات

برق آسانسور را قطع می کند

ما بابا شده ایم

ما بابا شده ایم

و هر غلطی می کنیم

تا دیکته "بابا نان داد " کودکانمان

درست از آب دربیاید

ما شاعر شده ایم و نمی نویسیمت

در قافیه پاهای بریده ات  گیر نمی کنیم

تا از آوانگاردها عقب نمانیم

اصلا خودت کلاهت را قاضی کن آقا

دکمه ها که باز می شوند

شاعرانه تر است

یا تاول ها که می ترکند؟

خوش به حال تو

خوش به حال تو که چشم نداری

که چشم نداری آدمهای کوچک را

پشت میزهای بزرگ ببینی

امشب دوباره هوایی شده ای

نه انکار نکن

رنگ پریده ات سند است

فردا بزرگراه چمران ده دقیقه بغض خواهد کرد

تو به سعادت آباد رسیده ای

قدسیان کل می کشند

تو به سعادت آباد رسیده ای

ما به صندوق ها کمک می کنیم

تا هفتاد بلا را دفع کنند

و غروب عبدالباسط ضجه می زند:

"بای ذنب قتلت"

 دانلود فايل صوتي

 1380

با بادهای صد‌و‌بیست روزه

بی‌آب، بی‌پرنده

زندگی می‌کند زابل با خورشید و عباس باقری[1]

که شب‌ها قصه می‌گوید برای دانشگاه بزرگ

و روزها

 به قد و بالای دانشجوها نگاه می‌کند

زندگی می‌کند  زابل با‌ چاه‌نیمه و‌ تاسوکی[2]

با ماه و مرگ

در صف های طویل بنزین سیگار می‌کشد

از دلتنگی ماهیان هیرمند

که مجوز عبور ندارند

و از ترس قاچاقچی‌هایی که بی‌اجازه به خوابش می‌آیند

پا توی کفش پاکستان می‌کند، پیراهن‌های هندی می‌پوشد

فیلم هندی می‌بیند

از پنجره هتل- که همه‌ی گل‌هایش مصنوعی بود -

خودم دیدم کودکانش را که رو به عقب راه می‌رفتند

شاید بازی می‌کردند

اما زابل بازی نمی‌کند

رو به عقب راه می‌رود و امیدوار به جلو نگاه می‌کند

(قبلا نوشته بودم با حسرت

به خاطر دل عباس باقری خطش زدم)

از زابل دور که می‌شدم، دیدم پیرمرد شنگول است

بزهایش بازی می‌کنند

بچه‌هایش دورش را گرفته‌اند و حرف می زنند

و ایستاده‌اند و گوش می‌دهند چاه‌نیمه

و زابل

که دانشگاه بزرگش را

چون هندوانه‌ای زیر بغل گرفته است

بهار همه چیز را دوباره پیدا کرد

درخت‌های سبز

پرنده‌های شاد

و گل‌های سرخ و سفید را

کوچکترین دکمه‌های پیراهنش را

بهار همه چیز را دوباره پیدا کرد

چرا من هنوز تو را نيافته‌ام؟

 چرا من هنوز خودم را نیافته‌ام؟

دریایم من

سراپا آغوش

خواهی بیا

خواهی برو!

موش به سوراخش مي‌خزد

لاك‌پشت به لاكش

و شترمرغ

سر در شن فرو مي‌كند

اما قناري را اگر بترسانند

مي‌پرد به آغوش آسمان

توبه (بخشی از شعر بلند سفر بمباران)

این شعر در حال و هوای نبرد غزه سروده شد.این روزها بسیار بوی استجابت این دعا می آید

يا مَنْ يُحيِ العِظامَ و هِيَ رَميم

يا مَنْ يُحيِ العِظامَ و هِيَ رَميم

يا مَنْ يُحيِ العِظامَ و هِيَ رَميم

خميني! خميني! خميني، اي امام!

جبهه تو تلاوت خورشيد است

تنفس صبح

و لبخند تو خلاصه خوبي‌ها

در همان‌حال که ابروانت به ذوالفقار اشاره مي‌کنند!

عزالدين قسام خمپاره‌اندازها را هدايت مي‌کند

عبدالقادر الجزايري در جباليا مي‌جنگد

تيپوسلطان از زندان باليوود مي‌گريزد

و به غزّه مي‌شتابد

سيف‌الدوله هَمْداني بر اسب موج‌هاي مديترانه مي‌تازد

کوراوغلي از جوانمردان آذربايجان سان مي‌بيند

اقبال لاهوري شهادت‌نامه‌اش را نوشته است

و چمران اتاق جهاد را تشکيل داده است

يا مَنْ يُحيِ العِظامَ و هِيَ رَميم

از کابوس‌ها پريده، به سوي تو مي‌آيند

عقابي از گوشه تلويزيون عراق

سيمرغي‌ از آسمان ايران

ققنوسي از بيابان‌هاي عربستان

به سوي تو مي‌آيند کشميريان شمشير بسته

خنجرهاي يمني

مي‌آيد ستيغ‌ پامير، دماوند، آناطولي

و کوه صهيون کلوخي است!

حاجيان روزي از رمي جمرات فارغ خواهند شد

چه نادان بودند نويسندگان اعلاميه Balfor

که درخت زقّوم را در صحن مسجدالحرام کاشتند

و قلب خود را  چون لانه موشان بال‌دار*

بر شاخسار خنجرهاي ما بنا نهادند

حتي اگر صد سال هم به ريش ما بخندد

شوخي سخيفي است اسرائيل در خاورميانه

با صداي اذاني ناگاه

ما به هوش خواهيم آمد

رعد و برقي خواهد شد

و ما از پنجره صداي فلسطين را خواهيم شنيد

فلسطين را خواهيم ديد

خواهيم آمد

خواهيم آمد

خواهيم آمد

يا مَنْ يُحيِ العِظامَ و هِيَ رَميم

* صهیونیست ها در اروپا به موش کثیف مشهور بودند و به همین دلیل بعد از سلطه بر سینما سعی کردند تصویر موش را عوض کنند!

وقتی هستی همه خوبی هایی

اما وقتی نیستی

همه بدی ها!

به بهار بدهكارم
دست كم یك شعر برای هر شكوفه

به پنج شنبه بدهكارم
دست كم یك شعر برای هر ثانیه

به تو بدهكارم
دست كم یك جان
 برای هر لبخند!

نسخه قدیم این شعر!

 به یاد دریای مازندران!

اشکال از من است

اشکال از من است

که از در آمدم

به دیدن شما

که محو چهره‌های پنجره هستید.

چهره‌هایی محو

 که در خواب و در بیداری می‌آیند

می‌آیند

می‌آیند

آن‌قدر که چهره شما هم محو شود

وقتی شما فکر می‌کنید

که چقدر چهره محو به شما می‌آید!

نقدی بر شعر مریم رزاقی

                     به آفتاب بي رياي كنگره‌ي شعر بندر عباس، پاييز 81

                                و لبخند‌هاي محمد حسين محمدي

من بازگشته ام

با عروسي بي دريا در سينه ام

همراه زني كه همه منطقه آزاد تجاري را

آورده است به فرود گاه مهر آباد

از بندر چيزي نخريده ام

از بندر چيزي نياورده ام

از جزيره محجوب قشم هم

 چيزي نخريده ام

نه مرواريدي , نه حصير بافته اي

و نه حتي يك DVD كوچك

تنها شعري خوانده ام و بازگشته ام

انگار بلبلي كه بر باغي مبعوث شده بودم

انگار پيامبري كه با گنجشكان بازي مي كردم

چيزي نياورده ام از بندر

جز عكس‌ها و خاطره هايي

از دريا

از لبخند كودكان سيه چرده

و شادي‌هاي كوچك دوستانم

هر چه را برده‌ام آورده‌ام

مثلا چمداني را كه از دوستي ...

مثلا اين دو سكه‌ي طلا را كه نمي‌دانم چرا … ؟ !

مثلا دل‌هاي دو سه سياه چشم را كه مي‌دانم

مثلا دلم را …

نه، بايد وارسی کنم!

«محمد حسين» مي گفت : دريا را بردار !

دريا كم هم بود

براي زنان كوچكي

كه كودكانشان را

روي شانه خوابانده بودند

پشت در گمرك قشم

زناني كوچك

كه نام همه‌شان «كنيزو» بود

يا نام‌هايي چون خواهرانم داشتند

زناني كوچك

كه در چشمانشان

قابلمه‌هاي غذا مي‌سوخت

كه در چشمانشان

دكل‌هاي نفت مي‌سوخت

كه در چشمانشان

شاعران …

مي‌سوختم !

كه در چشمانشان

 مردانشان غرق مي شدند

«محمد حسين» مي گفت : دريا را بردار !

گفتم : دريا بماند

تا مرغ‌هاي دريايي

از خستگي در آسمان نميرند  

 گفتم : دريا بماند براي ماهي ها

ماهي‌هاي دريا براي جاشوها

جاشوهاي دريا براي دختران بندر

و دختران بندر

تا در ساحل بايستند

و غروب را

تماشايي كنند

«محمد حسين» مي‌گفت : دريا را...

دلم را

يادم آمد

نشستم بالاي سر كارگري كه خوابيده بود

با موجاموج آرام نفس‌هايش

در ادامه‌ي دريا

و دلم را گذاشتم زير سرش

... حالا اتاق « 726 » هتل هرمز

درسينه‌ي من است

با پنجره اي رو به دريا

 با تلویزيوني كه چند كانال ماهواره‌اي دارد

با حمامي كه در وانش

غم‌هايي سنگين

مثل خودم دراز مي‌كشند

و دختران كوچك بندري

هر روز صبح مي‌آيند

و مرتبش مي‌كنند.

 در بدرقه محمدحسین محمدی

 زنده باد علی اصغر مهربان و متین که چه خوب از محمد حسین نوشته است! و زنده باد محمد حسین عزیز!

هر کجا هست خدایا به سلامت دارش!

 ما تعهد نوکری نداده ایم!

 شکستم و نشکستم که خوان هفتم هست! معذرت بابت این تصاویر!

در بسترهای حریر

با زنان حریر

خفته اید

مردمان حریر!

و کودکان گرسنه

در هتل های حلبی

زیر سقف های کارتنی

چون ماهیان از آب بیرون افتاده

می میرند

زندگی می کنند.

خوب ماهی گرفته اید از سیلاب خون

صیادان مهربان!

آسوده باشید

و خراشی بر آرامش احساساتتان نیافتد

با جیغ حیوان ناطقی که زیر لاستیک اتومبیلتان له می شود

می بخشید اگر

بهت فرشته ای کوچک

فرشته ای یخ زده

معراج را دچار مکثی سرد می کند

و ابهت مناره های ایمانتان را

بهت مؤمنان بی خانمان

نشانه رفته است

می بخشید اگر

دست لرزان کودکی

خواب سطلهای زباله تان را

در جستجوی پلاستیک های های کهنه

و شاخه های شکسته آنتن

در هم می کند

و پیراهن پاره پیرمردی

تقارن زیبای خیابان هایتان را

بر هم می زند

و شاعران قصیده های زیبا نمی گویند

و غزل های عارفانه

و تنها شعر بلندشان

چون سگان سنگ خورده

ناله کردن است

شاید خیلی هم بد نباشد

اشک کودکی خندان

یا لبخند زنی گریان

گوهرهایی که به  سکه ای سیاه می توان خرید

یا با نوازش بزرگمنشانه

تمرین سخاوت کرد

آری، شاید خیلی هم بد نباشد

کنار زمین ایستاده است

در حساس ترین لحظه بازی

بی آنکه بر سر دروازه بانی فریاد بکشد

یا نگران وقت بازی باشد

کنار زمین ایستاده است

هنگام که تماشاچیان فریاد می کشند 

به داور نگاه می کند ولالایی می خواند و گریه می کند

برای دخترکی که بازی تمام شده ونخوابیده

به انتظار پدر

که دیگر هرگز به خانه برنخواهد گشت

کنار زمین ایستاده است

و زمین را توپی می بیند

که شوتش می کنند و به دنبالش نمی دوند

در رویا خود را فلسطین می پندارد

فلسطینی که برای قدم زدن

از کسی برگه عبور نمی خواهد

فلسطینی که سنگهایش سنگ اند و سیبهایش سرخ

در رویا خود را گنبدی می پندارد

برای کبوترانی که از قبه الصخره بر می خیزند

و از جو زمین خارج می شوند

داور سوت را زده است

و میلیارد ها نفر روبروی تلویزیونها به خواب رفته اند

تنها ماه است که بیدار و مضطرب

کنار زمین ایستاده است.

کیست این صاعقه رشید ؟

که چون ذوالفقار علی ایستاده

برفراز دریاهای مشوش نفت و کوههای خام چربی

و در شبهای مضطرب " تل آویو" و "حیفا"

می سوزاند دماغ موشکهای ضد موشک آمریکایی را

کیست این نخل افراشته

در مزرعه کدوهای ژنتیک؟

این نخل خشمگین

-در وسط این رقاص خانه که

جزیره مصنوعی می سازند در دریایش

برای همخوابگی"مایکل جکسون" و "شازده کوچولو "ها –

در اصطبل این همه میش، کیست این شیر ژیان؟

میان این همه نی ،چه غریب افتاده این شمشیر؟

کیست این پرچم فتح در چرخاچرخ این همه دشداشه ؟

در محاصره  این همه امیر اخته

کیست این سردار تنها ؟

جنوب تشنه بود و سیب تشنه

مدیترانه تشنه بود و بیروت تشنه

خداوند به ما و قاتلان "حسین" فرصتی دوباره داد

دستهای بریده عباس  را از شریعه گرفت

و بر شانه های تو به یاری ما فرستاد

 تو را "نصر الله" می نامیم

وپس از نام تو ایمان داریم به" فتحی قریب"

ایمان داریم به قلب تو

که عبای جدت را بر دوش می اندازی

 و فریاد می زنی"الله اکبر"

 با میراثی از مهربانی "فاطمه" و قهر "حیدر کرار"

خداوند به ما فرصتی دوباره داد

تا در جنوب زنده شویم

در سیب هایی که سرخ رو می شوند

هنگامی که "سیا " شرق را رنگ می کند

و سارس ،عروسک فروشهای چینی را زرد

ما در جنوب زنده شده ایم

زیرا تو در جنوب زنده ای

و خون همه شهیدان تاریخ

در رگهای تو با خون "حسین" می آمیزد

ما در جنوب زنده شده ایم

 و فریاد می زنیم "زنده باد نصر الله "

هنگامی که فیفا به مشکل همزمانی جام جهانی نوزدهم

با جنگ جهانی سوم می اندیشد

و آمریکا آماده برگزاری چهار جنگ جهانی در هر سال است

"زنده باد نصر الله "

که فریاد می زند تا مدیترانه تکانی به خود بدهد

حلقه های رقص عربی را رها کند

با خاک پای شهیدان تیمم کند

و نمازش را بخواند

آن گاه قربه الی الله، ناوهای اسرائیلی را فرو برد

 "زنده باد نصر الله "

که فریاد می زند"الله اکبر"

تا کودکان ما توفان را یاد بگیرند

و تلویزیونهای ما پخش مستقیم شوت شدن کره زمین را 

"زنده باد نصر الله "

که د ر"المنار" اذان می گوید

 برای ملتی که نماز را نشسته می خواند

در رکوع راه می رود

و در سجده می خوابد

فریاد بزن آقا !

و بگو که تنها "نیروی حافظ صلح"قوت قلب ماست

 و زور بازوان ما

فریاد بزن و بگو که فریاد، نفس ماست

و ضربان قلب ما

و بگو که کودکانمان

تنها در محدوده فریادهایمان می توانند بازی کنند

و تنها در محدوده فریادهایمان می توانند آسوده بخوابند

فریاد بزن آقا !

هر چند نفست را دود قهوه خانه های اعراب می سوزاند

و دلت را آمد و شد هواپیماهای تشریفات

میان واشنگتن و حرمسراهای خاور میانه ای" کاندولیزا رایس"

تو را به جنازه سوخته فرزندت در تلویزیون اسرائیل قسم

فریاد بزن آقا !

که عنقریب از صندوقهای باطل شده انتخابات

در الجزایر و ترکیه

در عراق و افغانستان...

حق بیرون خواهد آمد

بیرون خواهند آمد میلیونها مشت باطل شده

و فریاد خواهند زد :"نصر من الله و فتح قریب"

واقعا قباحت دارد

           جناب سرهنگ !

شما با اين هيبت و كمالات

 با اين ستونهاي سربازان دوره ديده

   و با اين همه گلوله و گاز اشكاور

               گريه بچه ها را در مياوريد

                       و بازيشان را به هم مي زنيد

بچه ها دارند بازيشان را مي كنند

              آنها سنگها را مي خواهند

                      سيبها را مي خواهند

                                       و پرتقالها را

                                        حتي بر بلندترين شاخه ها

درختها را كه نمي شود بريد

كودكان را كه نمي شود درو كرد

استحضار داريد كه

            دوباره بر مي ايند

                مثل جستهايي از كناره هاي تنه بريده

بچه ها سنگها را مي خواهند

             سيبها را مي خواهند

                          و پرتقالها را

                            حتي بر بلندترين شاخه ها

عجالتا يك راه حل هست

البته مي بخشيد كه فضولي مي كنم

به جاي اينكه

     به سربازانتان بياموزيد

       چگونه خيلي دقيق بزنند

                هدفي به كوچكي پيشاني يك كودك را

امر بفرماييد

           سنگ ها را جمع كنند

هر سربازي

          يك روز كودك بوده است .

به خدا قيافه دراكولا ندارد

چنگال ندارد

شاخ ندارد

دم ندارد

فقط كمي از من اخموتر است

                  و كمي از تو لاغرتر

عربي را از مادرش آموخته است

                دويدن را از پدرش

                     و آوارگي را از زمين

به خدا قيافه دراكولا ندارد

با همان معصوميتي سنگ مي اندازد

                         كه همه كودكان

                             قوطي هاي حلبي را هدف مي گيرند

يكي است مثل من و تو

           فقط وقتي تفنگ بازي مي كند

                                 دشمنانش

                                      تفنگ هاي راستكي دارند.

     لبخند به لبشان مي آيد

   شاگرد اول ها

           كه بهترين هستند

مدال به سينه شان مي آيد

    كارمندان نمونه

      كه منظم ترين هستند

من اما

      هر بار كه تيرم به هدف مي نشيند

                         تنها فريادي مي كشم

                            و سينه ام مي سوزد

زيرا من

      يك تفنگ آخرين مدل هستم

من غمگينم غمگينم

                    غمگين

          با بغضی به بزرگی

                          يك گلوله آر پي جي

                                          در گلو

نه كه گرسنه مانده باشم

    و فشنگ به من نرسيده باشد

نه كه كثيف مانده باشم

    و صاحبم به من نرسيده باشد

غمگينم

    چون كودكان از من مي ترسند

حتي وقتي

خيلي سر به زير و آرام

       به گردش مي روم

                          با صاحبم

غمگينم

    چون گلوله هايم

            گنجشكها را پر مي دهد

                    و مي تر كاند بادكنكها

                             و قلبهاي كودكان را

ما شايد ميليونها تفنگ بوديم

         در انبارهاي اسلحه

               تكيه داده به شانه يكديگر

                        خواب الوده و اخمو

اما حالا من

     بايد غمگين تر باشم از همه

چون با من

             كودكي را كشته اند

     و گنجشكاني را پر داده اند

                        آنهم تنها

                              با يك گلوله من

ما شايد ميليونها تفنگ بوديم

         در انبارها ي اسلحه

                     ميليونها مسلسل

                        ميليونها تانك

                         ميليونها دلار اسلحه

و تنها با يك گلوله من

      كودكي كشته شده است

من نگرانم

          نگرانم

           نگرانم براي كودكان

              به اندازه همه دلارهاي روي زمين

چون تنها

    با يك گلوله من

         تنها با چند « سنت »

                              كودكي كشته شده است

هيچ كودكي فلسطيني

                    يا آمريكايي

                            نيست

هيچ كودكي آفريقايي

                   يا استراليايي

                               نيست

                                          كودكان فقط كودكند

پرنده ها پر مي كشند

     بادكنكها مي تركند

          و كودكان مي ميرند

                                    كاشكي تفنگها هم مي مردند.

رادارها

کاری به کار مرغ های دریایی ندارند

حتی اگر آن ماهی

روح دخترکی باشد

که از هواپیمایی مسافربری

به آب افتاده باشد

از مرغ های دریایی

از ماهی ها

از پریان

از موج ها

که لجوجانه و کودک وار

سر به سینه ناو های غریبه می کوبند

بپرس و برایم بنویس

این آمریکا چیست؟

                       عبدالحمید!

که پشت همه دیوار های خانه ما

پشت دیوار های قصرشیرین و بندرعباس و تایباد

کمین کرده و با دوربین های هیز نظامی اش

شانه ها و گیسو های درختان ما را دید می زند

این آمریکا چیست؟

                       عبدالحمید!

که پنجره های رایانه شخصی من

- که چهارصد و هفتاد هزار تومان

بدهکارم کرده –

زو به او باز می شوند

چیست این آمریکا؟

که بعضی ها با یک بغل ریش

از خدا نمی ترسند و از آمریکا می ترسند

درست است

که من بیشتر از تو

هواپیما سوار شده ام

اما تو بیشتر از من می فهمی

ناسلامتی تو هر صبح

در دودخانه ای وضو می گیری

که به دریاهای آزاد می ریزد

محکم باش، مرد!

که دیروز دایی شدی و فردا بابا می شوی

ما برای گریه و تماشای غروب به دنیا نیامده ایم

در توضیحات شناسنامه همه ما نوشته اند:

این دیوانه تا آمد

به دنیا خندید

حالا این چه وضعی ست که من

پناه گرفته ام پشت میزی در میدان آرژانتین

در بن بست شانزدهم شرقی

و تو از راه رودخانه

به دریا می روی و می آیی

تا زیردریایی های آمریکایی

اشک هایت را بو نبرند

شوخی نکن،

                عبدالحمید!

بی خیال غنی سازی آزمایشگاهی و صنعتی

نمی گذاریم حتی یکی از کلمه هایمان را

به گوانتانامو ببرند

آخر ما به زبانی نفس می کشیم

که یکی از لغاتش

عاشوراست

نه عربی

نه فارسی

به زبان ذوالفقار حیدر کرار

به زبان خون مطهر حسین

خیالاتی شده اند اینها

اینجا صحنه بازی رایانه ای نیست

اینجا ایران است

که بندرعباسش پرتغالی ها را چلانده

و بوشهرش انگلیسی ها را

در تبریزش روس ها یخ کرده اند

و در خرمشهرش

عراقی ها عرق

مگر نه موش های کور مغول

حتی گربه های ما را جویدند؟

پس چگونه است

که ایران هنوز شیر است؟

و منگل ها

حتی یکبار هم به جام جهانی نرفته اند؟

چگونه در برابر بیانیه های شورای امنیت سجده کنیم؟

ما همانانیم

که قرآن را گرفتیم و بوسیدیم

اما دستان مطلای خلیفه ها را بریدیم

بی خیال کدو ها

که کشتی ها و هواپیما ها

به دوبی و کانادا می برند

بی خیال گلابی های گندیده

قلمت را بردار و از کبوتر ها بنویس

از ماسه های متبرک ساحل

ما برای گریه و تماشای غروب

به دنیا نیامده ایم

و برای شنیدن اخبار BBC  و CNN

به دنیا نیامده ایم

تا چرندیات فوکویاما را ترجمه کنیم

صبح نزدیک است و امت واحده باید طلوع کند

بلند شو،

          عبدالحمید!

و از چهره سرخ سیب های لبنان بخوان:

"الا ان حزب الله هم الغالبون"