عاشقانه های پسر نوح   

                     به آفتاب بي رياي كنگره‌ي شعر بندر عباس، پاييز 81

                                و لبخند‌هاي محمد حسين محمدي

من بازگشته ام

با عروسي بي دريا در سينه ام

همراه زني كه همه منطقه آزاد تجاري را

آورده است به فرود گاه مهر آباد

از بندر چيزي نخريده ام

از بندر چيزي نياورده ام

از جزيره محجوب قشم هم

 چيزي نخريده ام

نه مرواريدي , نه حصير بافته اي

و نه حتي يك DVD كوچك

تنها شعري خوانده ام و بازگشته ام

انگار بلبلي كه بر باغي مبعوث شده بودم

انگار پيامبري كه با گنجشكان بازي مي كردم

چيزي نياورده ام از بندر

جز عكس‌ها و خاطره هايي

از دريا

از لبخند كودكان سيه چرده

و شادي‌هاي كوچك دوستانم

هر چه را برده‌ام آورده‌ام

مثلا چمداني را كه از دوستي ...

مثلا اين دو سكه‌ي طلا را كه نمي‌دانم چرا … ؟ !

مثلا دل‌هاي دو سه سياه چشم را كه مي‌دانم

مثلا دلم را …

نه، بايد وارسی کنم!

«محمد حسين» مي گفت : دريا را بردار !

دريا كم هم بود

براي زنان كوچكي

كه كودكانشان را

روي شانه خوابانده بودند

پشت در گمرك قشم

زناني كوچك

كه نام همه‌شان «كنيزو» بود

يا نام‌هايي چون خواهرانم داشتند

زناني كوچك

كه در چشمانشان

قابلمه‌هاي غذا مي‌سوخت

كه در چشمانشان

دكل‌هاي نفت مي‌سوخت

كه در چشمانشان

شاعران …

مي‌سوختم !

كه در چشمانشان

 مردانشان غرق مي شدند

«محمد حسين» مي گفت : دريا را بردار !

گفتم : دريا بماند

تا مرغ‌هاي دريايي

از خستگي در آسمان نميرند  

 گفتم : دريا بماند براي ماهي ها

ماهي‌هاي دريا براي جاشوها

جاشوهاي دريا براي دختران بندر

و دختران بندر

تا در ساحل بايستند

و غروب را

تماشايي كنند

«محمد حسين» مي‌گفت : دريا را...

دلم را

يادم آمد

نشستم بالاي سر كارگري كه خوابيده بود

با موجاموج آرام نفس‌هايش

در ادامه‌ي دريا

و دلم را گذاشتم زير سرش

... حالا اتاق « 726 » هتل هرمز

درسينه‌ي من است

با پنجره اي رو به دريا

 با تلویزيوني كه چند كانال ماهواره‌اي دارد

با حمامي كه در وانش

غم‌هايي سنگين

مثل خودم دراز مي‌كشند

و دختران كوچك بندري

هر روز صبح مي‌آيند

و مرتبش مي‌كنند.

 در بدرقه محمدحسین محمدی

 زنده باد علی اصغر مهربان و متین که چه خوب از محمد حسین نوشته است! و زنده باد محمد حسین عزیز!

هر کجا هست خدایا به سلامت دارش!

 ما تعهد نوکری نداده ایم!

 شکستم و نشکستم که خوان هفتم هست! معذرت بابت این تصاویر!

۱-

راستی همراهی آسان است

سخت آسان است!

تا رسیدن به سرآغاز دو‌راهی‌ها

راستی همراهی آسان است!

۲-

ای هیاهوی هستی

هستی بی‌هیاهوی من قابلی نیست

بی‌خیال دلم شو!

یا اگر میل داری که با من بمانی

طاقت موج‌های مرا چون نداری

در کنار سکوت من آرام بنشین

ساعتی ساحلم ‌‌شو !

۱-

شانه می گیرم که بنشینی مترسک می شوم

ای قناری! با تو من از خویش منفک می شوم

 غیرت توفان نوحم ای سلیمانی بهار!

توی دست نازک تو بادبادک می شوم

 شان سیمرغانه ام باقیست قوی نازکم!

گرچه در دریای مهرت جوجه اردک می شوم!

 بغض تاریخم شکوه گریه های سربلند

تا بخندانم تو را این قدر دلقک می شوم!

 هی نخند ار دوست داری کبریای مرد را

تو نمی بینی که من این جور کوچک می شوم؟!

  ۲-

 بکش این را به نگاهی که من آن را بکشم!

کمکم کن همه ی دیده وران را بکشم!

 باید از غیرت عشق تو چو چنگیز مغول

روز و شب یکسره ابنای زمان را بکشم!

 مثلا کار من این است که امشب بروم

اصفهان تا به سحر نصف جهان را بکشم!

 صبح از آن جا بپرم بندر عباس و به قهر

تا که آرام شوم پیر و جوان را بکشم

 ببرم عقربه ها را به عقب تا که سرِ

خواندن از ناز تو مرحوم بنان را بکشم!

 یا نه هر طور شده سعی کنم توی دلم

این همه هول و ولا و هیجان را بکشم

 آخرش چاره ام این است گمانم که شبی

خودم این شیفته ی دل نگران را بکشم!

می‌توانستیم
در صف‌های نان
قرارهای عاشقانه بگذاریم
در فروشگاه‌های بزرگ، قایم‌باشک بازی کنیم
و در کارخانه‌ها شعر بخوانیم
اگر غم نان نبود
اگر دروغ نبود

می‌توانستی صدای مرا از حنجرة خودم بشنوی
و چشم‌هایم را از پنجره‌های دیگران نبینی

بلدم شعر بگویم ببین:
«ما چنان دو قاب عکس
در نگارخانة جهان
از اتفاق رو به روی هم
تو چه می‌کنی؟
من چه می‌کنم
تو به حال من خنده‌ می‌کنی
من برای تو گریه می‌کنم»

سازندگی خرابم کرده‌ است
اصلاحات، فاسدم خواسته
و از عدالت، سهمی نبرده‌ام
ما نام‌هایمان را با هم معاوضه می‌کنیم
حرف‌هایمان را، شعارها و صندلی‌هایمان را

بلدم بنویسم
اما گریه نمی‌گذارد
فرقی میان احمد و محمود نیست
میان حسین و حسن
میان من و تو

گلوله‌ای به قلبم شلیک می‌کنی
و چشم‌هایم را می‌دزدی
تا برایم گریه کنی!

حیرت نمی‌کنم
چرا که دیده‌ام
صاحب‌خانه، رئیس‌جمهور مستاجرهایش است
مرد رئیس‌جمهور زن‌ها و بچه‌هایش
مدیر شرکت، رئیس جمهور منشی‌هایش
کاندیدای شکست‌خورده، رئیس‌جمهور هوادارانش
و رانندة تاکسی، رئیس‌جمهور همه
مگر تو در وبلاگت
رئیس‌جمهور خوانندگانت نیستی؟

اگر به جای تو بودم
خودم را می‌کشتم
اگر به جای من بودی،خودت را می‌کشتی!

تبلیغات انتخاباتی هیچ‌وقت تمام نمی‌شود
و آشوب‌های سرخ و سبز
فقط گاهی تو آتش را می‌بینی
و گاهی من
تنها شاعر همیشه فریاد می‌زند

بیکارم من می‌فهمی؟
بیکارم و از هیچ رنگی، حقوق نمی‌گیرم
پدرم بیمار است
هفتاد و پنج ساله
و در بوستان‌های مشهد بازنشسته نیست
(مجبورم بگویم کار می‌کند
و صاحبکارها حق بیمه‌اش را نریخته‌اند
امیرحسین شش ساله است و کفش ندارد
پدرش، دوازده سال پیش معتاد شده است
وقتی که شانزده ساله بوده است!
-با عرض معذرت از مجید مجیدی!-
مجبورم بگویم مهدی بیست‌و پنج سالش است
اما هنوز فلج اطفال رهایش نکرده !
مجبورم بگویم
اگرچه شعرم خراب شود!)

کلاس موسیقی که سهل است
«اگر پارتی بازی نمی‌شد
به پارتی هم می‌رفتم»
دیروز برای خواهرم ندا گریه کردم
اما سال‌هاست عزادار هاجرها و کنیزوهایم
می‌توانی رد اشک‌هایم را
بر صفحه‌های کتاب‌هایم بگیری!
تو اما فقط آن را می‌بینی که نشانت می‌دهند!
چینی، پاکستانی، مصری، عراقی
برای دایی‌علی گریه کرده‌ام
که به جرم قدم زدن با خواهرش
بیست و پنج سال است به آلمان تبعید شده است
برای امین‌آباد شهر ری
که در خانة‌های بیست و پنج متری‌اش، دو خانواده زندگی می‌کنند
در حالی که پیاده‌روهای خیابان ولیعصر
میلیاردی بازسازی می‌شوند
نه فقط برای هواپیمای سی‌یکصدوسی ارتش
که برای تصادفی‌‌های جادة تربت‌جام- مشهد هم گریه‌ کرده‌ام
برای رویا که ناخن‌هایش را می‌جوید
پدرش صرع دارد و بیمه ندارد
نامادری‌اش کلیه ندارد و بیمه ندارد
پدرش صرع دارد و انگشتش را ارة‌برقی بریده است
و امروز سحرگاه، رویایش
از جادة اصفهان-تهران به کما رفت!
حتی برای عراقی‌ها با گریه شعر گفته‌ام
با آن‌که وقتی به سربازی رفتند
پسر عموهایم را کشتند!

نه سخنگوی رئیس‌جمهورم
و نه در ستادی سبز شده‌ام
اما شاعرم و طبق قانون این جنگل الکتریسیته
لابد رئیس‌جمهور خوانندگانم هستم
پس حق دارم نطق کنم!
خوشت نمی‌آید، از کشور کلمات من برو بیرون
یا تا قیامت کامنت بگذار!

این اشک‌آورها تمام نمی‌شوند!

1- این‌ها را شعر حساب نمی‌کنم، می‌خواهم حرف بزنم!
2- همه نام‌ها و اتفاقات، واقعی است، برای رویای ما دعا کنید!

                                                    برای شهید محمدحسین مودب

نسيم زنده صبحي هوا پر است از تو
تمام حافظه كوه‌ها پر است از تو

بهار جلوه لبخند توست بر لب گُل
بهار گُل كه كند باغ ما پر است از تو

قنات روي قنوت نماز تو جاري است
زبان شاخه زمان دعا پر است از تو

دهاتيان غزل گم شدند در شب شهر
سر اهالي اين روستا پر است از تو

هنوز شانه تابوت گريه مي‌طلبد
گرفته بغض گلوي مرا پر است از تو

به گوش مردم خالي حسين سنگين است
غزل سراي سكوتم، صدا پر است از تو

کو صدای روشنت تا جان خاموشم بجنبد

روشنی در کلبه‌ی قلب فراموشم بجنبد

مانده‌ام رودی تهی، بی‌هیچ جریان زلالی

کو تنی از آب تا قدری در آغوشم بجنبد

تک درختی خسته ام،جاری شو بر من چون نسیمی

بلکه در دست نوازش‌ها سر و گوشم بجنبد

گیسوانت را بیاور؛ پیش‌تر از بوسه‌ی مرگ

پیش از آن‌که مار و عقرب بر سر دوشم بجنبد

شاید آری غفلت من بشکند با بودن تو

ماهی‌ای مثل تو چون در برکه‌ی هوشم بجنبد

چی بگم دلم گرفته از همه حلاجیا

خسته ام حسابی از لفاظیا، وراجیا

منجیا غریبن، اما همه جا گفته می شه

نقل گل کاشتنای دروغکی ناجیا

غیرت مردا رو ای ول حاجی!  خیلی دعواها

«کرکری خوندن پرسپولیسیاس با تاجیا»

حاجی دس روی دلم نذار که خونه به خدا

از آتیشی که سوزوندن بعضی از شاباجیا

اونا نازشون خریدار داره اما همیشه

دل ما چوب می خوره تو همه ی حراجیا

 مثل بچه های آدم ما رو آواره می خوان

از بهشتی که خدا خواسته برا اخراجیا

خسته برگشت به خانه زنِ هرجایی، باز
تا شود هم‌نفسِ ساكتِ تنهایی باز
باز هم رو‌به‌روی آینه‌ی كهنه نشست
تا كند پاك ز رخ رنگِ خودآرایی باز
قطره‌ای اشك به سیمای سپیدش غلتید
خنده زد تلخ كه: هان، گم‌شده! این‌جایی باز؟
باز كبریت به فانوس دل‌آشوبی زد
بلكه سرگرم شود با دلِ سودایی باز
خسته از شهوتِ دیوی كه تنش را كاوید
مانده با بغض و شب و گریه و شیدایی باز

۱-

ميان غصه‌ي هر روزه‌ي دو تا نان؛ بوق!
و ترس و رد شدن از خطوط با آن بوق!

دوباره فكر و خيالات جورواجورش
دوباره گيج شدن در شب خيابان، بوق!

چه كار مي‌كني آخر؟! تو- يك زن تنها-
و اين جماعت آدم‌نماي انسان! (بوق!)

دوباره تب كه كند كودك تو مي‌بيني
هزار جور دعا، بي‌دوا و درمان: بوق!

و باز آخر ماه و اجاره‌خانه و فحش
وهرچه هم كه بگويي كه رحم، وجدان، بوق!

و خانواده چه؟! شوهري كه تزريقي است
پدر كه مرده و مادر كه رفته زندان، بوق!

كشيده روسري‌اش را عقب، جلوتر رفت
و فكر كرد به روز عذاب و ايمان، بوق!

و بعد برّه شد و رام شد و قرباني
به برق‌خنده‌ي يك گرگ پشت فرمان، بوق!

۲-

شسته هزار و نهصد و دو مرده، مرده‌شور
نان حلال زحمت خود خورده مرده‌شور

يك زخم زشت، گوشه چشمش نشسته است
از كودكي مدام بد آورده مرده‌شور

هر روز چند مرده، جوانمرگ، ديده است
در حسرت جواني‌اش افسرده مرده‌شور

گاهي نبوده مرده و بر روي تخت غسل
خوابش به فكر زندگي‌اش برده مرده‌شور

يك روز گل گرفته براي زني عزيز
و بعد گر گرفته و پژمرده مرده‌شور

اين بار جالب است دويي سه نمي‌شود
افسانه نيست، سه نشده، مرده مرده‌شور

در بسترهای حریر

با زنان حریر

خفته اید

مردمان حریر!

و کودکان گرسنه

در هتل های حلبی

زیر سقف های کارتنی

چون ماهیان از آب بیرون افتاده

می میرند

زندگی می کنند.

خوب ماهی گرفته اید از سیلاب خون

صیادان مهربان!

آسوده باشید

و خراشی بر آرامش احساساتتان نیافتد

با جیغ حیوان ناطقی که زیر لاستیک اتومبیلتان له می شود

می بخشید اگر

بهت فرشته ای کوچک

فرشته ای یخ زده

معراج را دچار مکثی سرد می کند

و ابهت مناره های ایمانتان را

بهت مؤمنان بی خانمان

نشانه رفته است

می بخشید اگر

دست لرزان کودکی

خواب سطلهای زباله تان را

در جستجوی پلاستیک های های کهنه

و شاخه های شکسته آنتن

در هم می کند

و پیراهن پاره پیرمردی

تقارن زیبای خیابان هایتان را

بر هم می زند

و شاعران قصیده های زیبا نمی گویند

و غزل های عارفانه

و تنها شعر بلندشان

چون سگان سنگ خورده

ناله کردن است

شاید خیلی هم بد نباشد

اشک کودکی خندان

یا لبخند زنی گریان

گوهرهایی که به  سکه ای سیاه می توان خرید

یا با نوازش بزرگمنشانه

تمرین سخاوت کرد

آری، شاید خیلی هم بد نباشد

کنار زمین ایستاده است

در حساس ترین لحظه بازی

بی آنکه بر سر دروازه بانی فریاد بکشد

یا نگران وقت بازی باشد

کنار زمین ایستاده است

هنگام که تماشاچیان فریاد می کشند 

به داور نگاه می کند ولالایی می خواند و گریه می کند

برای دخترکی که بازی تمام شده ونخوابیده

به انتظار پدر

که دیگر هرگز به خانه برنخواهد گشت

کنار زمین ایستاده است

و زمین را توپی می بیند

که شوتش می کنند و به دنبالش نمی دوند

در رویا خود را فلسطین می پندارد

فلسطینی که برای قدم زدن

از کسی برگه عبور نمی خواهد

فلسطینی که سنگهایش سنگ اند و سیبهایش سرخ

در رویا خود را گنبدی می پندارد

برای کبوترانی که از قبه الصخره بر می خیزند

و از جو زمین خارج می شوند

داور سوت را زده است

و میلیارد ها نفر روبروی تلویزیونها به خواب رفته اند

تنها ماه است که بیدار و مضطرب

کنار زمین ایستاده است.

کیست این صاعقه رشید ؟

که چون ذوالفقار علی ایستاده

برفراز دریاهای مشوش نفت و کوههای خام چربی

و در شبهای مضطرب " تل آویو" و "حیفا"

می سوزاند دماغ موشکهای ضد موشک آمریکایی را

کیست این نخل افراشته

در مزرعه کدوهای ژنتیک؟

این نخل خشمگین

-در وسط این رقاص خانه که

جزیره مصنوعی می سازند در دریایش

برای همخوابگی"مایکل جکسون" و "شازده کوچولو "ها –

در اصطبل این همه میش، کیست این شیر ژیان؟

میان این همه نی ،چه غریب افتاده این شمشیر؟

کیست این پرچم فتح در چرخاچرخ این همه دشداشه ؟

در محاصره  این همه امیر اخته

کیست این سردار تنها ؟

جنوب تشنه بود و سیب تشنه

مدیترانه تشنه بود و بیروت تشنه

خداوند به ما و قاتلان "حسین" فرصتی دوباره داد

دستهای بریده عباس  را از شریعه گرفت

و بر شانه های تو به یاری ما فرستاد

 تو را "نصر الله" می نامیم

وپس از نام تو ایمان داریم به" فتحی قریب"

ایمان داریم به قلب تو

که عبای جدت را بر دوش می اندازی

 و فریاد می زنی"الله اکبر"

 با میراثی از مهربانی "فاطمه" و قهر "حیدر کرار"

خداوند به ما فرصتی دوباره داد

تا در جنوب زنده شویم

در سیب هایی که سرخ رو می شوند

هنگامی که "سیا " شرق را رنگ می کند

و سارس ،عروسک فروشهای چینی را زرد

ما در جنوب زنده شده ایم

زیرا تو در جنوب زنده ای

و خون همه شهیدان تاریخ

در رگهای تو با خون "حسین" می آمیزد

ما در جنوب زنده شده ایم

 و فریاد می زنیم "زنده باد نصر الله "

هنگامی که فیفا به مشکل همزمانی جام جهانی نوزدهم

با جنگ جهانی سوم می اندیشد

و آمریکا آماده برگزاری چهار جنگ جهانی در هر سال است

"زنده باد نصر الله "

که فریاد می زند تا مدیترانه تکانی به خود بدهد

حلقه های رقص عربی را رها کند

با خاک پای شهیدان تیمم کند

و نمازش را بخواند

آن گاه قربه الی الله، ناوهای اسرائیلی را فرو برد

 "زنده باد نصر الله "

که فریاد می زند"الله اکبر"

تا کودکان ما توفان را یاد بگیرند

و تلویزیونهای ما پخش مستقیم شوت شدن کره زمین را 

"زنده باد نصر الله "

که د ر"المنار" اذان می گوید

 برای ملتی که نماز را نشسته می خواند

در رکوع راه می رود

و در سجده می خوابد

فریاد بزن آقا !

و بگو که تنها "نیروی حافظ صلح"قوت قلب ماست

 و زور بازوان ما

فریاد بزن و بگو که فریاد، نفس ماست

و ضربان قلب ما

و بگو که کودکانمان

تنها در محدوده فریادهایمان می توانند بازی کنند

و تنها در محدوده فریادهایمان می توانند آسوده بخوابند

فریاد بزن آقا !

هر چند نفست را دود قهوه خانه های اعراب می سوزاند

و دلت را آمد و شد هواپیماهای تشریفات

میان واشنگتن و حرمسراهای خاور میانه ای" کاندولیزا رایس"

تو را به جنازه سوخته فرزندت در تلویزیون اسرائیل قسم

فریاد بزن آقا !

که عنقریب از صندوقهای باطل شده انتخابات

در الجزایر و ترکیه

در عراق و افغانستان...

حق بیرون خواهد آمد

بیرون خواهند آمد میلیونها مشت باطل شده

و فریاد خواهند زد :"نصر من الله و فتح قریب"

واقعا قباحت دارد

           جناب سرهنگ !

شما با اين هيبت و كمالات

 با اين ستونهاي سربازان دوره ديده

   و با اين همه گلوله و گاز اشكاور

               گريه بچه ها را در مياوريد

                       و بازيشان را به هم مي زنيد

بچه ها دارند بازيشان را مي كنند

              آنها سنگها را مي خواهند

                      سيبها را مي خواهند

                                       و پرتقالها را

                                        حتي بر بلندترين شاخه ها

درختها را كه نمي شود بريد

كودكان را كه نمي شود درو كرد

استحضار داريد كه

            دوباره بر مي ايند

                مثل جستهايي از كناره هاي تنه بريده

بچه ها سنگها را مي خواهند

             سيبها را مي خواهند

                          و پرتقالها را

                            حتي بر بلندترين شاخه ها

عجالتا يك راه حل هست

البته مي بخشيد كه فضولي مي كنم

به جاي اينكه

     به سربازانتان بياموزيد

       چگونه خيلي دقيق بزنند

                هدفي به كوچكي پيشاني يك كودك را

امر بفرماييد

           سنگ ها را جمع كنند

هر سربازي

          يك روز كودك بوده است .

به خدا قيافه دراكولا ندارد

چنگال ندارد

شاخ ندارد

دم ندارد

فقط كمي از من اخموتر است

                  و كمي از تو لاغرتر

عربي را از مادرش آموخته است

                دويدن را از پدرش

                     و آوارگي را از زمين

به خدا قيافه دراكولا ندارد

با همان معصوميتي سنگ مي اندازد

                         كه همه كودكان

                             قوطي هاي حلبي را هدف مي گيرند

يكي است مثل من و تو

           فقط وقتي تفنگ بازي مي كند

                                 دشمنانش

                                      تفنگ هاي راستكي دارند.

     لبخند به لبشان مي آيد

   شاگرد اول ها

           كه بهترين هستند

مدال به سينه شان مي آيد

    كارمندان نمونه

      كه منظم ترين هستند

من اما

      هر بار كه تيرم به هدف مي نشيند

                         تنها فريادي مي كشم

                            و سينه ام مي سوزد

زيرا من

      يك تفنگ آخرين مدل هستم

من غمگينم غمگينم

                    غمگين

          با بغضی به بزرگی

                          يك گلوله آر پي جي

                                          در گلو

نه كه گرسنه مانده باشم

    و فشنگ به من نرسيده باشد

نه كه كثيف مانده باشم

    و صاحبم به من نرسيده باشد

غمگينم

    چون كودكان از من مي ترسند

حتي وقتي

خيلي سر به زير و آرام

       به گردش مي روم

                          با صاحبم

غمگينم

    چون گلوله هايم

            گنجشكها را پر مي دهد

                    و مي تر كاند بادكنكها

                             و قلبهاي كودكان را

ما شايد ميليونها تفنگ بوديم

         در انبارهاي اسلحه

               تكيه داده به شانه يكديگر

                        خواب الوده و اخمو

اما حالا من

     بايد غمگين تر باشم از همه

چون با من

             كودكي را كشته اند

     و گنجشكاني را پر داده اند

                        آنهم تنها

                              با يك گلوله من

ما شايد ميليونها تفنگ بوديم

         در انبارها ي اسلحه

                     ميليونها مسلسل

                        ميليونها تانك

                         ميليونها دلار اسلحه

و تنها با يك گلوله من

      كودكي كشته شده است

من نگرانم

          نگرانم

           نگرانم براي كودكان

              به اندازه همه دلارهاي روي زمين

چون تنها

    با يك گلوله من

         تنها با چند « سنت »

                              كودكي كشته شده است

هيچ كودكي فلسطيني

                    يا آمريكايي

                            نيست

هيچ كودكي آفريقايي

                   يا استراليايي

                               نيست

                                          كودكان فقط كودكند

پرنده ها پر مي كشند

     بادكنكها مي تركند

          و كودكان مي ميرند

                                    كاشكي تفنگها هم مي مردند.

رادارها

کاری به کار مرغ های دریایی ندارند

حتی اگر آن ماهی

روح دخترکی باشد

که از هواپیمایی مسافربری

به آب افتاده باشد

از مرغ های دریایی

از ماهی ها

از پریان

از موج ها

که لجوجانه و کودک وار

سر به سینه ناو های غریبه می کوبند

بپرس و برایم بنویس

این آمریکا چیست؟

                       عبدالحمید!

که پشت همه دیوار های خانه ما

پشت دیوار های قصرشیرین و بندرعباس و تایباد

کمین کرده و با دوربین های هیز نظامی اش

شانه ها و گیسو های درختان ما را دید می زند

این آمریکا چیست؟

                       عبدالحمید!

که پنجره های رایانه شخصی من

- که چهارصد و هفتاد هزار تومان

بدهکارم کرده –

زو به او باز می شوند

چیست این آمریکا؟

که بعضی ها با یک بغل ریش

از خدا نمی ترسند و از آمریکا می ترسند

درست است

که من بیشتر از تو

هواپیما سوار شده ام

اما تو بیشتر از من می فهمی

ناسلامتی تو هر صبح

در دودخانه ای وضو می گیری

که به دریاهای آزاد می ریزد

محکم باش، مرد!

که دیروز دایی شدی و فردا بابا می شوی

ما برای گریه و تماشای غروب به دنیا نیامده ایم

در توضیحات شناسنامه همه ما نوشته اند:

این دیوانه تا آمد

به دنیا خندید

حالا این چه وضعی ست که من

پناه گرفته ام پشت میزی در میدان آرژانتین

در بن بست شانزدهم شرقی

و تو از راه رودخانه

به دریا می روی و می آیی

تا زیردریایی های آمریکایی

اشک هایت را بو نبرند

شوخی نکن،

                عبدالحمید!

بی خیال غنی سازی آزمایشگاهی و صنعتی

نمی گذاریم حتی یکی از کلمه هایمان را

به گوانتانامو ببرند

آخر ما به زبانی نفس می کشیم

که یکی از لغاتش

عاشوراست

نه عربی

نه فارسی

به زبان ذوالفقار حیدر کرار

به زبان خون مطهر حسین

خیالاتی شده اند اینها

اینجا صحنه بازی رایانه ای نیست

اینجا ایران است

که بندرعباسش پرتغالی ها را چلانده

و بوشهرش انگلیسی ها را

در تبریزش روس ها یخ کرده اند

و در خرمشهرش

عراقی ها عرق

مگر نه موش های کور مغول

حتی گربه های ما را جویدند؟

پس چگونه است

که ایران هنوز شیر است؟

و منگل ها

حتی یکبار هم به جام جهانی نرفته اند؟

چگونه در برابر بیانیه های شورای امنیت سجده کنیم؟

ما همانانیم

که قرآن را گرفتیم و بوسیدیم

اما دستان مطلای خلیفه ها را بریدیم

بی خیال کدو ها

که کشتی ها و هواپیما ها

به دوبی و کانادا می برند

بی خیال گلابی های گندیده

قلمت را بردار و از کبوتر ها بنویس

از ماسه های متبرک ساحل

ما برای گریه و تماشای غروب

به دنیا نیامده ایم

و برای شنیدن اخبار BBC  و CNN

به دنیا نیامده ایم

تا چرندیات فوکویاما را ترجمه کنیم

صبح نزدیک است و امت واحده باید طلوع کند

بلند شو،

          عبدالحمید!

و از چهره سرخ سیب های لبنان بخوان:

"الا ان حزب الله هم الغالبون"

ما کار خودمان را کردیم

ما دو صفحه روزنامه، از مرگ عجیب تو نوشتیم

و سخنگوی اصلاحات، به خبرنگارمان خندید (1)

ما خبر مرگت را در روزنامه تیتر یک کردیم (2)

"مرگ در اثر سرماخوردگی"

اما باید آدم‌فضایی‌ها

با اسلحه‌های عجیب تو را هدف می‌گرفتند

تا ما هم

از دوربین تفنگ‌ آن‌ها

تو را در تلویزیون‌ها و پایگاه‌های اینترنتی می‌دیدیم

باید صاعقه‌ای از آسمان می‌آمد

و در آتشی سبز می‌سوختی

تا به چشم بیایی

یا دست کم باید زیباتر می‌بودی

و در حین بازگشت از کلاس موسیقی

با گلوله‌ای مشکوک کشته می‌شدی

خواهرم هاجر نویدی

روستازاده جوان‌مرگ به تیر 1381

خواهرانم، برادرانم

درگذشتگان به تاریخ این خاک سرخ

باید مثل خواهرم ندا به خرداد 1388 می‌مردید

تا به چشم می‌آمدید!

شاید به احترامتان یک دقیقه سکوت می‌کردند!

توضيح: هاجر نويدي دختري روستايي بود كه بر اثر بيماري ساده سرماخوردگي و تنها به سبب ناتواني مالي براي تهيه دارو از دنيا رفت. آن‌موقع پزشک مصاحبه شونده به روح‌الله بهرامی، خبرنگار ابرار، گفته بود: مرگ در روستای قلعه‌رئیسی (از توابع کهکیلویه)، ارزش خبری ندارد! و آن‌ها همین را تیتر کردند.

(1) عبدالله رمضان‌زاده؛ سخنگوی دولت ‌وقت
(2) روزنامه ابرار

                                                       برای سردار شهید شوشتری

باز در فصل خزان، موسم چیدن آمد
خبر آمد، خبر سرخ رسیدن آمد

سیب ها باخبر از واقعه بر خاک افتاد
و بسی ولوله در خاطر افلاک افتاد

خبر از یار عزیزی است که برگشت، رسید
فتنه در شهر به پا شد، خبر از دشت رسید

خبر از دشت، خبر دشت دل مردان شد
باز هم بی خبری، قسمت بی دردان شد

تا که نامرد به نامرد شکایت می برد
دل مردان خدا بوی شهادت می برد

قفل زد فتنه بسی تا که کلیدی آمد
باز از قریه سوی شهر شهیدی آمد

شهر در فتنه ، گروهی پی زر می رفتند
برخی البته در این فتنه هدر می رفتند

فتنه در شهر، چو دیوی همه سو می بلعید
هر چه کِشتیم به صد دلهره، او می بلعید

چند وامانده، حدیث نرسیدن خواندند
کورها خطبه ی تردید و ندیدن خواندند

چه امامی که قبایش نجس از بول پسر
نوح شد غرقه در این غائله از هول پسر

چند وامانده در اقصای تن خود ماندند
و گرفتار سر زلف من خود ماندند

شکم از خطبه نمی کرد بس و محکم بود
هر چه می گفت شکم از هنر خود کم بود

ماهواری سر میمون صفتان را می برد
ماه در پنجره تنها غمشان را می خورد

شیخکان شعبده هایی که نباید کردند
قیل و قالی و دلیلی ز شکم آوردند

یکی از زیر قبا، خانه ی خانی آورد
و دلیلی ز فلان جای فلانی آورد

آن یکی عفت ناداشته را رسوا کرد
هر چه را دید، نیاورد به جا، حاشا کرد!

ما بر آنیم که این قوم جز این چیزی نیست
غیر فرزند و زن و اسب و زمین چیزی نیست

خضرکان راز ندانند، نیازی دارند
پایشان بر لب گور و سر بازی دارند

بهر آخور بسی احساس خطرها کردند
زاهدان هم ز سر جهل حذرها کردند

فتنه مه نیست که برخیزد و خود بنشیند
ناخدا باید تا کشتی و دریا بیند

مردها باید تا تیغ سخن تیز کنند
اینچنین چاره هر فتنه خون ریز کنند

سر هر کوه سری باید و سردارانی
تیغ هایی به کمین نیز و جگردارانی

بود سرها که تو گویی ز کدو بیش نبود
بود و در معرکه غیر از کُله و ریش نبود

شیخ ها در تله ی شاید و اما ماندند
مطربان پیشتر از شیخ، سخن ها راندند

رفت رقاصه به منبر، چو رجالی نشناخت
خر دجال در این مزرعه خوش تاخت که تاخت!

خیلی از آن طرف آب، شناها کردند
که شنا در طرف غفلت ماها کردند

زاهدان خوش که در این فتنه دعاها کردند!
دست اگر رفت به کاری، اثری هم دارد

بله البته توکل اگری هم دارد!
باری ای قوم چنین رفت و چنین ها نه نکوست

فتنه در ماست، جهان آینه روشن اوست
فتنه از سوی تنور است، سخن ممتحَن است

چشم بر خاک چه داری، که شکم راهزن است
هله گر اهل حقی دیده بر افلاک انداز

تن زد ار تن، تن خود سوخته بر خاک انداز!
اینچنین طنطنه در جان بسا پاک انداز!

چند وامانده به حکم شکم از جا رفته
در پی امر شکم، در پی دنیا رفته

سرفرازی به سر نیزه فراز آمد باز
تا ببینیم شهید است که باز آمد باز

جوش لیلی است که در دشت جنون سبز شده
باغ سرو است که از سرخی خون سبز شده

هوس افکند خلل ها به هواداری ما
تا که برخاست شهیدی ز پی یاری ما

خون دوید از همه سو، هر چه هوا را تاراند
دل ما را ، دل ما را، دل ما را تاراند

بوی یوسف که بیاید چه ترنجی ماند؟
در قدمگاه رضا، جای چه رنجی ماند؟

شهر گو کرببلا باشد و صف ها باشد
محضر نخل تو کی حد علف ها باشد؟

رهروان! اسب شهادت شده زین، برخیزید!
فتنه هر چند گران است، چنین برخیزید!

 http://www.farsnews.com/plarg.php?nn=M667392.jpg

در هندوستان جهان
كه برخي گاوها را مي‌پرستند
و برخي آلت ديگران را
همچون آدم در سرانديب
غريب!
ما غريبيم، غريب، برادرم قزوه!

غريب چون شمشيري در نيزار
چون سيد حسن نصرالله در محاصره شيوخ عرب
چون شعر تو در تارهاي عنكبوت وب
و در گوگل فارسي
كه بيشترين جست‌وجويش س/ك.س است

ما غريبيم و از غريبان مي‌ترسند
گفته بودم مي‌ترسند
با يك بغل ريش از آمريكا مي‌ترسند
اما در سميناهارهايشان، بي‌باكانه آتش مي‌خورند
آتشي كه دودش هم به چشم ما مي‌رود
هم چشم خودشان را تار مي‌كند
مي‌ترسند كه برخلاف روزنامه‌ها حرف بزنند
برخلاف گوينده‌هاي بي‌بي‌سي‌ فارسي
مي‌ترسند ويزاي شينگن‌شان باطل شود
مي‌ترسند كه برخلاف شكم ها حرف بزنند
از بوق‌ها مي‌ترسند
عمر و عاص‌ها بي‌وقفه بر طبل شكم مي‌كوبند
و نگهبانان دجله، صفين را از ياد برده‌اند
و به صفوف سكوت مي‌گريزند
مي‌ترسم حسين باز تشنه بماند
برادرم قزوه!
سكوت تخم همان افعي است
كه در صحراي كربلا
به روايتي سي‌هزار جوجه اش هلهله مي كردند
قطار انديمشك در متروي تهران گريه مي‌كند
اسبي با يال‌هاي خونين در فرهنگسراي بهمن مي‌دود
صداي "هل من ناصر " از همه شبكه ها پخش مي شود
و پسران نوح‌ها بر قله‌ها غرق مي‌شوند
در اوج! بر قله‌ها!
پدرم اما در پايين شهر مثل هميشه سبز است
سبز در هفتادوپنج سالگي
هنوز هر بار كه انتخابات مي‌شود
با همان لباس سبز كارگري
ساعتي از شهرداري اجازه مي‌گيرد
تا برود به حضرت علي راي بدهد
پدرم سواد ندارد
تلويزيون هم هيچ‌وقت شعر تو را برايش نخوانده است:
(مولا ويلا نداشت!...)
پدرم سواد ندارد اما مي‌داند
آن‌كه غربال به دست دارد
همان است كه خرمن مي‌كوفت
و كاه‌ها را با گندم‌ها مي‌آميخت
برادرم!
برادرم!
برادرم قزوه!
جوان‌هايي كه دوستشان داشتيم
پيرمردهاي خوبي از كار در نيامدند
سر پيري نشستند و با VOA معركه گرفتند
سر پيري دندان‌‌هاي مصنوعي تيزي
از انگليس در دهانشان سبز شد
و جگر ما را جويدند
جگر مرا و جگر تو را
جگر پدرم را، جگر عمويم را
عمويم هم سبز است
و هر صبح
به شوق ديدن اهتزاز پرچم‌هاي قبرهاي پسرانش بيدار مي‌شود
خاله‌ام هم سبز است
هر شب روي پشت بام خانه‌اش
تا صبح به تپة تاريك قبرستان نگاه مي‌كند
تا چراغي را ببيند كه بر مزار فرزندانش سبز مي‌سوزد
پسردايي ام
محمدعلي بردبار هم چوپان سبزي بود
كه زير دندانش مانده بود
مزه برف كوه هاي تربت جام
حتي آن وقت كه كاسه سرش
سالها در خوزستان داغ، خاك خورده بود

تو از قديم سبز بودي برادرم قزوه!
از "مولا ويلا نداشت "
از "شب است و سكوت است و ماه است و من "
از "كيسه مي دوزند با نام شما شيادها "
از "مردان بلدرچين "
از قديم!
آفتاب‌پرست‌ها رنگ مشخصي ندارند
اما شما از مزار سلمان كه باز مي‌گشتيد
سبز بوديد
تو سبز بودي، سيد حسن سبز بود
قيصر سبز بود
من در مزرعه‌هاي سبز عرق ريختم
با پرچم‌هاي سبز گريستم
و لباس سبز پسرعموهايم را براي كار به تن كردم
وقتي كه سرخ به خاك ‌رفتند
ياران چه غريبانه سبز بودند
در تربت‌جام و هويزه
در تنكابن و بندرعباس ...
وقتي موج سبز هنوز به لس‌آنجلس نرسيده بود
سبزها در شب اروند شعله مي‌كشيدند

ما سبز بوديم
اما از هيچ چراغ قرمزي رد نشديم

من سبز هستم
...آمريكا خودش به كتاب من
به زندگي من آمده است
بيست و پنج سال است
كه زانوهاي برادرم را تحريم كرده است
به آسمان نگاه مي‌كنم
هواپيمايي سبز رد مي‌شود
آمريكا را لعنت مي‌كنم
كه از آن‌طرف اقيانوس‌ها
آمده است
تا نگذارد آب خوش از گلوي كبوتران ما پايين برود

من سبز هستم
با طبقة بالا هم هيچ دعوايي ندارم
اما نمي‌دانم چرا صاحبخانه به پشت بام كه مي‌رود
بر عليه زير زمين نشين‌ها شعار مي‌دهد
كه از خستگي خوابشان برده است

اگر پول داشتم
به بي‌بي‌يي فارسي زنگ مي‌زدم
و مي‌گفتم اين‌قدر سر و صدا نكنند
پدرم با لباس سبز كارگري
خسته خوابيده است

به اين‌ها مي‌گفتم اصلا ما سبز نه، شما سبز
اصلا خون شما سبز و خون ما سرخ
و هر جا خوني بريزد
رنگي از پرچم ايران و عزيز
اما چرا عالي جناب شريح مفتي مفتي
با خودكار سبز فتوا مي دهد
كه الي جون مي تواند سطل آشغال را بسوزاند
مي تواند جگر مرا بسوزاند
و كنار شغال بنشيند!
(به فتواي دل من اما
تو يكي كه با روسري
به چشم خواهري قشنگ تر بودي!
آهاي خوشگله!
دلم مي سوزه، آتيش نسوزون!)

ما از عاشورا تا به حال سبزيم
مادرم پيشاني غلامرضا را وقتي به جبهه مي رفت
بي گريه مي بوسيد
كه از حضرت زينب خجالت مي كشيد
بي بي زهرا بر جنازه باقر نوجوانش
گريه نمي كرد كه از حضرت زينب خجالت مي كشيد
خاله ام بر جنازه حسن و حسينش گريه نمي كرد
كه از حضرت زينب خجالت مي كشيد
شما چطور از مادرم، از خاله ام، از بي بي زهرا
از حضرت زينب خجالت نكشيديد؟

آهاي شما كه تازه به جريان سبز ما پيوسته ايد
بايد جواب بدهيد
چرا اينهمه رنگ به رنگ مي شويد؟
بايد جواب بدهيد
كه چرا آبروي روياي قرن هاي پدرم
اين دهقان سالخورد خراساني
اين رستم شكسته شعر مرا برده ايد؟
بايد به عموي من
و به خاله هايم جواب بدهيد
به اميرحسين شش ساله ما
كه مادرش كفشش را با سوزن خياطي مي دوزد
و پدرش دوازده سال پيش دود شده بود
و ما نمي دانستيم
(آهاي استاد ........!)

بايد جواب بدهيد!
اينهمه سال چه مي‌كرديد
در مقام هاي مختلف
اگر فيلم‌هاي تبليغاتي‌تان دروغ نبود؟
وقتي برادرم قزوه "مولا ويلا نداشت "را مي‌گفت
شما چه مي‌كرديد؟
آهاي شما كه تازه به جريان سبز ما پيوسته‌ايد
بايد جواب بدهيد!

۱-

چرا مغازه‌دارها

به چشم‌های من نگاه می‌کنند

مگر نگاه من خریدنی است؟

تو باستان‌شناس پیر!

به پیکر عتیقه‌ات بگو

چه چیز این دل شکسته دیدنی است؟

۲-

چو دشتی پریشان و تنها

اگر چند عمری

دل آشفته از گردباد تو بودم

ولی باز هر بار

به محض طلوع سکوتی

پر از قاصدک‌های یاد تو بودم

نیلوفری تعطیل

بر دوش باد هرزه می‌گردد

و می ‌پرسد

از شانه‌های بی قبای تاک:       

پاییز یعنی چه؟

یعنی چه این پاییز!؟

با این‌همه نخ

 این‌همه میله

باران چه می‌بافد

                      برای خاک؟

 چه زود یک سال گذشت!

 تو بانگ خودت نيستي، اين حنجره ماست

 ادبیات مظلوم انقلاب

                               مردي که  نسل ما را با غم عشق آشنا کرد

 
تا هست جهان، همدم دلهاي غريبست-
- حزنی که شکفته است در آواز نجيبت
تو بانگ خودت نيستي، اين حنجره ماست
اي مرد مبادا که بخوانند غريبت!
 
تا هست جهان، بانگ "خدايا"ي تو جاري است
وين مطربکان در پي هر رب و خدايي!
دل  با غم عشقي که تو خواندي شده عاشق
اي آن که ز غمهاي دگر جمله جدايي
 
ديروز کبوترکشي، آوازه ي شان بود
امروز به آوازت اگر سنگ پراندند!
سيمرغي و برتر ز همه واهمه هايي
وين چند وزغ در کف پرواز تو ماندند!
 
سرو از خزه کي خرمنش آسيب پذيرد؟
بگذار بلغزند به هم چند خزنده!
بگذار زبان وزغ از حلق در آيد
با غيظ فرو بردن پرواز پرنده
 
آواي تو داوودي  و حلق تو حسيني است
 در بتکده اهل هنر بت شکني تو
پيوسته شنيديمت و پيوسته شگفتي
چون چشمه جوشان سرود و سخنی تو
 
اين زمره مشرک همه آواره ی خويشند
جز خويش ندانند و به جز خويش نخوانند
توحيديه اي سرکن و فارغ ز جهان باش
کاين ساحرکان با نفست دير نمانند

تا هست جهان بانگ خدایای تو جاری است

پیامبر اکرم ( صلّی الله علیه و آله ):  ان فی الجنه لسوقا ما فیها شراء و لا بیع الا الصور من الرجال و النساء فاذا اشتهی الرجل صوره دخل فیها

:‌ در بهشت بازاری است که در آن جا هیچ خرید و فروشی نیست، مگر صورت هایی از مردان و زنان، و وقتی کسی تصویری را پسندید، مانند آن  می شود. (نهج الفصاحه، دفتر نشر فرهنگ اسلامی، صفحه ۱۰۲) 

عاقبت رسید

عاقبت رسید

و من رها شدم

خویش را به خیش‌های مرگ واگذاشتم

زیر و رو که شد تمام هستی‌ام

خویش را دوباره کاشتم

از کجا به ناکجا برآمدم

خوشه‌ خوشه با ستاره‌ها برآمدم

کهکشان چهره‌ها شدم

من چقدر چهره داشتم!

 قصه احد احد گفتن

 بزرگترین شاعران ضدجنگ خود رزمندگان بودند

 مش ماشاالله رو بچسپ!

-گفتی دلت

بدون دل من چه می‌کند؟

بین من و صدای تو

خطی کشیده‌اند

آن‌سوی خط تویی

انگار سرو سوخته‌ای

در موج انفجار

اما نستوه و استوار

تا شانه‌هات، خانة گنجشک‌ها شوند[1]

این سوی خط من‌ام

آن چشمة مقدس دیرینی

کز گریه کور می‌شوم

از بس که

جوباره‌های هستی من هرز می‌روند

بین من و صدای تو

خطی کشیده‌اند

آن سوی خط، تو آسمایی کابل

زخمینه‌پوش، از چَرّه‌های موشک

از شرق تا به غرب

خونت شتک زده است به هر لبخند

این سوی خط

یخ‌کرده است قلب دماوند

بین من و صدای تو

خطی

خطی که روی قلب من

و روی چشم‌های تو

خطی

مرزی که در دو سوی به یُمن‌اش

ما را دریده‌اند

-حالا کسی صدای مرا[2]

مثله می‌کند!